Bitkiler, bizler ya da hayvanlar gibi görünür bir hareket içinde olmadıkları için onların iletişim kurmadıkları düşünülebilir. İletişim, bir mesajın göndericiden alıcıya ulaşmasıdır. Biz bu iletişimi kendi geliştirdiğimiz dil ve vücut ifadeleriyle gerçekleştiririz. Bitkiler ise; karbon, azot, fosfor, su, savunma sinyalleri ve hormonlar sayesinde iletişim kurarlar. Kısaca onların dili, kimyalarıdır.

Biz insanlar tüm sinyallerin yönlendirildiği merkezi bir beyne sahipken, bitkiler farklı bir bilgi işlem merkezine sahiptirler. Birbirleri arasında ise ortak yaşamı destekleyen bir iletişim içindedirler. Bu iletişimin en büyük aracısı "Mikoriza" denilen mantar kökleridir. Bu kökleri tüm ormanı kaplayan bir yeraltı internet ağı gibi düşünebilirsiniz. Bağlara ve düğümlere sahip olan ağ bitkinin besin ihtiyaçlarını karşılar, karşılığında kendi ihtiyaçlarını temin eder. Hatta ağaçlar küçük bireylerini beslemek için bu ağı kullanır.

Yaşlanmış ve ölmek üzere olan ağaçlar besinlerini ihtiyacı olanlara devredip orman ailesinden ayrılırlar. "Tepe Utangaçlığı" da ağaçların iletişimine bir örnektir. Aralarında genetik akrabalık olan türler birbirleriyle paylaşım yaparken, Kayıngiller, Çamgiller familyasına ait bazı tutucu ağaçlar başka türlerle temas etmemek için tepelerini bu türlerden kaçırırlar. Temel bir kaygıları vardır, hayatta kalmak. İstilacılarla savaşıp enerji kaybetmek yerine birbirleriyle iletişim kurup nesillerini devam ettirmeye çalışırlar. Yani ağaçlar konuşur, ama bizim dilimizle değil.

Araştırmacılar hala bu iletişimin nasıl gerçekleştiğini ayrıntılarıyla anlamaya çalışıyor. Yeryüzünü paylaştığımız bu canlıları daha yakından tanıyabilmek ve onlarla olan ilişkilerimizi pekiştirmek için bu araştırmaları takip etmek ve sizlere ulaştırmak heyecan verici.