5 bin yıldan daha uzun bir süre önce, toprağa yuvalarını kazmayı tercih eden arılar, bu kez alışılmadık bir çözüm buldu. Toprağa ulaşmak için kazı yaparken karşılarına çıkan kemirgen kemiklerini fark eden arılar, bu kemiklerin içindeki diş ve omur boşluklarının yuva yapmak için ideal olduğunu keşfetti.

Araştırmacılar, bu yuvaların çoğunlukla hutia (Capromys pilorides) adı verilen, sincap ile kunduz karışımı gibi görünen iri kemirgenlere ait olduğunu, bir kısmının ise soyu tükenmiş bir tembel hayvan türüne ait olduğunu tespit etti.

Bu bulgu, bilim dünyası için iki önemli ilki barındırıyor: Birincisi, daha önce hiçbir arı yuvası, fosil içindeki mevcut boşluklarda bulunmamıştı. İkincisi ise, bu sadece arıların bir mağarada yuva yaptığına dair belgelenmiş ikinci örnek. Daha önceki bulgular, arıların eski kemiklere delikler açarak yuva yaptığını gösteriyordu. Ancak bu son çalışma, arıların zaten mevcut olan boşlukları da fırsat bilerek kullandığını ortaya koyuyor.

Araştırmanın yayımlandığı Royal Society Open Science dergisinde, “Osnidum almontei adı verilen bu fosil arı yuvalarının, tortu tabakalarında buldukları her kemik boşluğunu değerlendirdiği” ifade edildi.

Araştırmacılar, arıların bu kemikleri kullandığı dönemin, baykuşların bu kemikleri mağaraya taşımasından çok sonra gerçekleştiğini düşünüyor. Soyu tükenmiş Hispaniola baykuşları (Tyto ostologa), hutiaları avlayarak mağaraya taşımış ve burada yemiş, kemikleri ise ya olduğu gibi bırakmış ya da sindirilmiş halde dışkı şeklinde kusmuş. Mağarada bulunan baykuş kemikleri, bu kuşların mağarada yaşadığını da doğruluyor.

Zamanla dışarıdan gelen tortularla üzeri kapanan bu kemik yığınları, daha sonra birçok nesil boyunca arılar için yuva alanına dönüşmüş. Bir diş boşluğunda, altı ayrı arı yuvası katmanı tespit edildi; bu da ardışık arı nesillerinin aynı yeri tekrar tekrar kullandığını gösteriyor.

Peki arılar neden doğal ortamlardaki toprağı değil de kemikleri tercih etti? Çalışmaya katılan Florida Üniversitesi’nden Mitchell Riegler, bunun nedeninin bölgedeki zemin yapısı olabileceğini belirtiyor. Riegler’e göre bölge karstik bir yapıya sahip ve keskin kireçtaşıyla kaplı. Bu durum, doğal toprak örtüsünün ortadan kalkmasına neden olmuş olabilir.